Odpowiedź
Zasiłek chorobowy wylicza się od nowego wynagrodzenia, który odpowiada nowemu wymiarowi czasu pracy. Zasadę tę stosuje się również, gdy zmiana wymiaru czasu pracy nastąpiła w miesiącu, w którym powstała niezdolność do pracy i po powstaniu tejże niezdolności.
Uzasadnienie
Za czas niezdolności pracownika do pracy wskutek min. choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną - trwającej łącznie do 33 dni w ciągu roku kalendarzowego, a w przypadku pracownika, który ukończył 50 rok życia - trwającej łącznie do 14 dni w ciągu roku kalendarzowego - pracownik zachowuje prawo do 80% wynagrodzenia, chyba że obowiązujące u danego pracodawcy przepisy prawa pracy przewidują wyższe wynagrodzenie z tego tytułu.
WAŻNE: Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone pracownikowi za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy.
W razie zmiany pracownikom umowy o pracę lub innego aktu, na podstawie którego powstał stosunek pracy, polegającej na zmianie wymiaru czasu pracy, podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi wynagrodzenie ustalone dla nowego wymiaru czasu pracy, jeżeli zmiana ta nastąpiła w miesiącu, w którym powstała niezdolność do pracy.
W takim przypadku, podstawę wymiaru wynagrodzenia za czas choroby stanowi wynagrodzenie ustalone dla nowego wymiaru.
Należy podkreślić, że w obecnym czasie w myśl art. 15 g ust. 8 ustawy „covidowej” przedsiębiorca, u którego wystąpił spadek obrotów gospodarczych w następstwie wystąpienia COVID-19 może obniżyć wymiar czasu pracy pracownika maksymalnie o 20%, nie więcej niż do 0,5 etatu, z zastrzeżeniem, że wynagrodzenie nie może być niższe niż minimalne wynagrodzenie za pracę ustalane na podstawie przepisów o minimalnym wynagrodzeniu za pracę, z uwzględnieniem wymiaru czasu pracy.
W przytoczonym przez Czytelnika zdarzeniu wystąpiła sytuacja taka, że w miesiącu zmniejszenia pracownikom etatów, niektórzy z tych pracowników poszli na zwolnienia lekarskie.
Zatem, mając na uwadze przytoczone przepisy, do podstawy wymiaru wynagrodzenia chorobowego należałoby przyjąć tylko wynagrodzenie za miesiąc, w którym pracownik zachorował tj. za kwiecień w wysokości nowego etatu.
Przykład
Spółka obniżyła pracownikom wymiar czasu pracy od 1 kwietnia br. do 2/3 etatu wraz ze zmianą wynagrodzenia do kwoty 3335 zł. Pracownicy przed zmniejszeniem etatu byli zatrudnieni w pełnym wymiarze czasu pracy z miesięcznym wynagrodzeniem 5000 zł.
Jeden z pracowników wskutek choroby był niezdolny do pracy od dnia 4 kwietnia do 8 kwietnia tj. 5 dni.
Do ustalenia podstawy wymiaru wynagrodzenia chorobowego za kwiecień należy wziąć wynagrodzenie po zmianie pomniejszone o składki ZUS w wysokości 13,71 %.
3335 zł x 13,71% = 457,23 zł ( składki ZUS)
3335 zł – 457,23 zł = 2877,77 zł – podstawa wymiaru wynagrodzenia chorobowego.
WAŻNE: Ustalając podstawę wymiaru wynagrodzenia chorobowego po zmniejszeniu etatu, należy przyjąć wynagrodzenie związane z nowym wymiarem czasu pracy.
Podstawa prawna: art. 36, art. 37, art. 40 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jednolity: Dz.U. z 2019 r. poz. 645 z późn zm.); art. 92 ustawy z 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (tekst jednolity: Dz.U. z 2019 r. poz. 1040 z późn.zm.); art. 15g ust. 8 ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych (Dz.U. z 2020 r. poz. 374).
